کاروان

افسانه

در دهلیزهای تاریک ذهن

به دنبال واژه های روشنم

دوان - دوان

هراسان به خاطر تو ....

که از ستاره های پنهانش

در کان سالیان به بادرفته

به دور سنگ تو الماس چینم

به روی گورتو غلطان بریزم .

به دنبال توام با سایه خود

گریزانم از این سرمایه خود !

مطیع هست سایه ام درزیرپایم

چه خندان او لگدها میخورد بر زیرپایم .

هلال ماه آویختی به دستم

که این افسانه را با ماه گفتم .

گل عمر خار هست در جسم متروک

به روی خاک تو با آه خفتم ............

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱:٢٠ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/۱۱/۱٩